یکی از مهم‌ترین تحولات در سیاست‌های ناسا تحت دولت ترامپ، تغییر در اولویت‌های بودجه‌ای و تحقیقاتی این سازمان بوده است. اوایل سال جاری، بودجه پیشنهادی دولت ترامپ برای ناسا تمرکز اصلی را بر بازگشت به ماه و سفر به مریخ قرار داد و در عوض، برنامه‌های علمی و اقلیمی را به‌شدت کاهش داد. این تغییر رویکرد نشان‌دهنده اولویت‌بندی مجدد دولت ترامپ است که قصد دارد تمرکز خود را بر «شکست دادن چین در بازگشت به ماه و فرستادن نخستین انسان به مریخ» بگذارد. چین، به عنوان یکی از رقبای اصلی آمریکا در حوزه فضا، قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ نخستین فرود سرنشین‌دار بر ماه را انجام دهد. در مقابل، برنامه آمریکا با نام آرتمیس، که هدف آن بازگشت به ماه تا سال ۲۰۲۴ بود، بارها با تأخیر مواجه شده است.

تصمیم به کاهش نیروی کار ناسا و تغییر در اولویت‌های تحقیقاتی این سازمان، موضوعی است که نیازمند تحلیل دقیق و انتقادی است. اولاً، کاهش ۳۹۰۰ نفر از کارکنان ناسا می‌تواند تأثیرات عمیقی بر ظرفیت علمی و فناورانه این سازمان داشته باشد. ناسا در طول تاریخ خود، به‌عنوان یک مرکز تحقیقاتی و نوآوری جهانی، به دلیل وجود کارشناسان و متخصصان برجسته در حوزه‌های مختلف شناخته شده است. از دست دادن این نیروی انسانی می‌تواند منجر به کاهش کیفیت و دامنه پژوهش‌ها شود، به‌ویژه در حوزه‌هایی که نیازمند دانش عمیق و تجربه طولانی‌مدت هستند.

ثانیاً، تغییر در اولویت‌های بودجه‌ای و تحقیقاتی ناسا، به‌ویژه کاهش تمرکز بر علوم زمین و تغییرات اقلیمی، می‌تواند به‌عنوان یک تصمیم سیاسی از جانب دولت ترامپ تلقی شود. در حالی که تغییرات اقلیمی یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های جهانی قرن حاضر است، کاهش توجه به این حوزه می‌تواند به‌عنوان یک اقدام کوتاه‌مدت و نادیده‌گرفتن نیازهای بلندمدت بشریت تفسیر شود. این رویکرد نه تنها بر ظرفیت ناسا برای درک و مقابله با تغییرات اقلیمی تأثیر منفی می‌گذارد، بلکه ممکن است اعتبار بین‌المللی این سازمان را نیز تحت الشعاع قرار دهد.

یکی دیگر از چالش‌هایی که ناسا در دوران دولت ترامپ با آن مواجه شده است، عدم ثبات در رهبری این سازمان است. ناسا همچنان تحت مدیریت موقت اداره می‌شود، زیرا گزینه اول دولت برای ریاست این سازمان، یعنی جرد آیزاکمن، میلیاردر فناوری که از حمایت ایلان ماسک برخوردار بود، در نهایت از سوی رئیس‌جمهور رد شد. این عدم ثبات در رهبری می‌تواند تأثیرات منفی بر تصمیم‌گیری‌های استراتژیک و بلندمدت ناسا داشته باشد و باعث شود این سازمان در دوران تحولات بزرگ فناورانه و علمی، با چالش‌های مدیریتی بیشتری مواجه شود.

کاهش نیروی کار ناسا و تغییر در اولویت‌های تحقیقاتی این سازمان، نشان‌دهنده تعارض بین سیاست‌های کوتاه‌مدت دولت ترامپ و اهداف بلندمدت علمی و فناورانه است. در حالی که دولت ترامپ قصد دارد با تمرکز بر بازگشت به ماه و سفر به مریخ، رقابت با چین را تقویت کند، این رویکرد ممکن است به کاهش ظرفیت علمی و تحقیقاتی ناسا در حوزه‌های دیگر منجر شود. همچنین، عدم ثبات در رهبری این سازمان می‌تواند تأثیرات منفی بیشتری بر تصمیم‌گیری‌های استراتژیک آن داشته باشد. در نهایت، آینده ناسا به‌عنوان یکی از نهادهای علمی برتر جهان، در معرض سؤال قرار گرفته است و نیازمند بررسی دقیق‌تر و تجدیدنظر در سیاست‌های فعلی است.به نظر می رسد که بعنوان راه حل پیشنهادی  لازم است که دولت آمریکا و نهادهای ذی‌ربط، به‌ویژه ناسا، به‌صورت جدی‌تری به بررسی تأثیرات این تغییرات بپردازند و اطمینان حاصل کنند که تصمیمات اتخاذ شده، نه تنها از نظر سیاسی، بلکه از نظر علمی و فناورانه نیز به نفع بشریت خواهد بود.